Kuta 2.0

Vanochtend was ik al om 07.00 uur wakker. Saai, want Jaé sliep nog tot een uurtje of 9. We hadden wel zin in ons ontbijtje want daar hadden we gister een foto van gezien bij de receptie en t zag er super lekker uit! Toen t aankwam hoopten we dat het een soort showmodel was, maar nee. Het was toch echt ons ontbijt. 1 ei, 1 'tosti' en 4 stukjes watermeloen. En dat moesten we delen. Jammie. Hier konden we zeker een uurtje op teren ;). Nadat ik 2 potjes skipbo had verloren - as usual - hadden we eigenlijk helemaal geen zin om naar t strand te gaan. We kwamen tenslotte net van de Gili's. Luxeprobleempje hier in Indonesië. Daarom gingen we shoppen! Of nou ja. We gingen van winkel naar winkel om overal te genieten van de airco. Eerst gingen we gelijk lunchen bij een heeeerlijk Indiaas restaurantje. Want ja, na ons enorme ontbijt hadden we natuurlijk alweer trek. Daarna gingen we op pad. We hadden als eindbestemming een super deluxe mall, en onderweg liepen we vooral langs allemaal kraampjes waar ze overal hetzelfde verkopen. Behalve kleine Indonesische vlaggetjes. We willen van elk land een vlaggetje op onze backpack vastnaaien. We hebben ook allebei gezegd dat we nooit meer met een koffer op vakantie gaan want een rugzak is echt zoveel handiger! Je hebt je handen vrij en loopt niet moeilijk te doen bij stoepjes en andere drempels. Er mogen alleen vlaggen op onze tas als de tas daadwerkelijk in het land is geweest. Maar goed, so far waren de vlaggetjes nog onvindbaar. Jaé is echt een meester in het afdingen geworden. De locals gebruiken vaak de woorden: come on, give me a real price. Je moet een serieus bod doen en niet iets extreem laags. Nou Jaé heeft zich deze tactiek eigen gemaakt dus de rollen zijn nu omgedraaid. Jaé ging voor een zwembroek. Inzet: ongeveer 30.000 roepiah (€2). Yeahh mister I give you good price. Oh yeah, what is a good price? 150 sir for you (€9). Jaé en ik lachen hardop om de belachelijke prijs. Jaé: noo men give me a good price. Come on men. Verkoper: what is good price for you? Jaé en ik overleggen, kijken moeilijk etc: 30.000 is my max. Verkoper: no sir, noo 50. (Besef dat hij binnen 10 seconde van 150 naar 50 gaat). Jaé: okay, so 10 seconds ago 150 was a good price and now 50.. Okay okay. But man this isn't even real (was een nike zwembroek) and the quality is really bad (wij pulken aan wat draadjes). Verkoper: yeah man but everybody knows its not real man. Jaé: 30 is my final offer. Verkoper: 50. Wij lopen weg. Okey, 40 my friend. Ha. Wij zitten 10.000 boven onze prijs en hij 110.000 onder zijn prijs. De zwembroek was, op een spel Uno, de enige aankoop voor vandaag. We zijn een beetje op de cheap geld aan het besparen. Voor de supermarkt hebben ze vaak een tafeltje staan met stoeltjes dus halen wij daar drinken. Best zielig maar ja wel lekker goedkoop. En de cola smaakt hetzelfde :) toen we eigenlijk al een beetje op weg naar huis waren en onze benen bijna overleden, vonden we ineens onze Indonesische vlaggetjes!! Ook daar weer lekker afgedingd van 60.000 naar 30.000. Topteampie zo.

Wat ik vergeten was om gister in mijn verslagje te zetten was dat de verkopers stemmen horen. Ze denken namelijk dat we terugpraten en gaan gewoon verder met het gesprek. Een voorbeeld: hello miss, hello my friend (zo spreken ze Jaé ALTIJD aan, ik ben het aanhangsel). Need transport? Wij lopen rechtdoor, nonchalant en ongeinteresseerd. Yess! 2 motorbikes! Oke. Mis ik iets? Had ik geantwoord??? Hadden we gezegd: yes we need transport. Oh and make it 2 motorbikes. Nope. We hebben geen transport nodig. De chauffeurs maken altijd bewegingen alsof ze aan het sturen zijn als ze vragen of je transport nodig hebt. Ik zei tegen Jaé dat het meer leek alsof die man een koe aan het melken was. Eindelijk vond Jaé me grappig. Even later deed Jaé ook alsof ie aan het sturen was toen iemand weer om transport vroeg alleen Jaé vloog keihard uit de bocht. Vonden wij heull grappig. De chauffeur wat minder. Ze zijn al die afwijzingen waarschijnlijk niet gewend want de gemiddelde toerist in Kuta is ietsie minder sportief dan wij (de Australiërs hier zijn goed gevormd) en neemt waarschijnlijk voor een afstand van 100 meter nog een taxi. Of wij zijn gewoon gierige backpackers natuurlijk :).

'S avonds gingen we weer bij hetzelfde Indiaase restaurantje eten. Morgen gaan we met een privechauffeur (zo zijn we dan ook wel weer) naar Padang Padang. We twijfelen nog tussen een villa van €1650 per nacht of een homestay van €10 per nacht. We hebben tenslotte aardig wat geld bespaard met afdingen en drinken kopen bij de supermarkt!

Liefs